Web-column John van Tent
Chauffeur John van Tent (zie afbeelding) schrijft in ons blad iedere vier weken een gevatte column over de bizarre en leuke dingen die hij onderweg meemaakt. Voor onze website schrijft hij eveneens korte columns met mooie of indrukwekkende belevenissen van onderweg.
Turbo
Bij het motorremmen lijkt het wel of er een bijgeluidje te horen is. Niet overdreven duidelijk en ook niet direct altijd. Dergelijke geluiden ken ik wel in de vorm van scheurtjes in uitlaatspruitstukken, tot aan lekke intercoolers toe. Een bijgeluid bij het gebruik van de motorrem kan van alles betekenen maar de gebruikelijke euvels zoals een bus uit de as van de klep is het deze keer niet. Even aankijken dan maar, het is niet van een volume dat ik me al zorgen maak. Bovendien is het riante vermogen nog in zijn geheel aanwezig dus gewoon het gas er maar op!
Totdat ik ook bij het fors helling op trekken denk iets te horen. Op aanraden van onze monteur werp ik toch maar een blikje op het geheel maar met en zonder draaiende motor zie en hoor ik niets vreemds. Op de zaak gaat de cabine voorover en is er zo op het eerste oog niets geks te ontdekken.
Totdat monteur John de lucht inlaat net voor de turbo beetpakt. Daar zit enige speling op en na het blootleggen van de koude kant van de Turbo blijkt de afdicht-ring kapot te zijn. Dan valt het allemaal nog mee maar door deze actie kan ik mooi een foto maken van de lucht fabriek. Dus hier wordt onderweg keihard gewerkt aan mijn rijplezier, grappig!
Sneu
Een ritje Franse Alpen maak ik zelden maar er zit een vaste klant dus zo nu en dan mag ik ook in deze regionen voor berggeit spelen. Er zijn zo links en rechts bakken met sneeuw gevallen, rondom Nantua ligt een enorm pak. In de buurt van Genève lijkt het mee te vallen maar na het ronden van het Meer van Annecy doet dertig centimeter gewoon mee.
De klant maakt gebruik van een algemene weegbrug aan de andere kant van het dorp en daar moet ik even wachten tot er iemand is met een pasje voor het weeggerief. Door de ruggen sneeuw is het best even sturen om zonder kleerscheuren de weegbrug op en af te laveren. Eenmaal gewogen stuif ik naar het bedrijf. Hier is ruim te parkeren achter de loods en ga ik straks te voet het stadje in om te eten.
Jammer genoeg moet dat eten nog even wachten. Een kwartiertje voordat ik arriveerde is er een forse berg sneeuw van een dak af gekomen en schep ik samen met de eigenaar de hele bende in een half uur aan de kant. Als het weg is kijken we voorzichtig eens omhoog, op het dak ligt nog meer potentiële ellende. In de nacht om half twee klinkt er een geraas, lekker liggend in mijn mandje weet ik wat ons morgen weer te doen staat.
Jong enthousiasme
Na een paar adressen gelost te hebben rij ik vrij vroeg bij Le Guilberville de parking op. Daar lopen een paar jonge ventjes rond die erg enthousiast alles wat op een vrachtwagen lijkt op de foto zetten. Het zijn duidelijk amateurs gezien de leeftijd en het uiterst simpele cameraatje waarmee ze alles vastleggen. Als je ziet met wat voor apparatuur in ons land de gemiddelde spotter langs de baan staat is dit duidelijk kinderspel.
Ook mijn ‘showtruck’ – ahum, kuch kuch – mag op de foto en ik poseer netjes bij de ingang van de parking. Toch wel grappig, en als echte spotters krijg ik twee duimen als de foto gelukt blijkt te zijn.
Ik parkeer mijn span en zoek de douchespullen bij elkaar. De boefjes hobbelen intussen achter een ander slachtoffer aan maar als ik uit wil stappen staan ze ineens vlak bij mij. Ik heb weinig bij me maar nu liggen er een paar Truckstars aan boord en dat komt prachtig uit. Twee exemplaren van ons schitterende blad verruilen mijn kluiven voor de blije knuistjes van de Framboise spotters. Vergezeld van ô’s en àààh’s bladeren de heren gretig langs al dat moois. Een uurtje later zie ik ze nog rondstekkeren met de Truckstars stevig onder de arm geklemd. Ik durf te wedden dat er voor ons bekende plaatjes binnenkort boven een Frans bed hangen.
Ingehaald en voorbij gestreefd
Het is altijd interessant om te zien wat er zoal op de weg zit. En dan niet alleen leuke luxe-wagens met mogelijk vriendelijke inhoud, maar ook ladingen en de diverse kentekens hebben mijn aandacht. Dat laatste onderwerp maakt me niet echt vrolijk de laatste tijd. De West-Europese chauffeur heeft aardig wat terrein ingeleverd de laatste tien jaar. Ooit lachten wij die gasten uit het oosten uit met hun oude rokende barrels. Nooit gedacht dat het zo een grote bedreiging zou gaan vormen.
Personenwagens zijn leuk als het om bijzondere modellen gaat. Oldtimers of idioot dure bakken geven kleur aan het anders zo saaie aanbod van middenklassers. Open trailers zijn leuk, wat ligt er allemaal op en dan kom je fraaie onderwerpen tegen. Deze foto is dus eigenlijk multifunctioneel. Een Oostblok-vrachtwagen komt mij met gang voorbij met vijf kale trailers. Veel metaalwerk komt uit de lage lonen landen en ik vond het apart om onze eigen werktuigen eens in half-fabricaat te zien. Maar wel jammer dat de ´platkoppen´ ons voorbijstreven, met zes opleggers tegelijk nog wel!
Aanschouwelijk onderwijs
Op de Franse snelwegen, de autoroutes, zijn de zaken doorgaans prima voor elkaar. Je hebt echt het gevoel dat je tolgeld nuttig besteed wordt. Het asfalt ziet er netjes uit en als er eens iets aan de hand is, zijn de veiligheidsteams snel ter plaatse met busjes om eventueel een strookje af te sluiten of om rommel van de rijbaan af te halen.
Ergens richting Le Havre staat een flink geraakte servicebus bij een pompstation. Want, borden langs de weg die vertellen dat wegwerkers ook mensen zijn, helpen misschien. Er is echter geen beter onderwijs dan aanschouwelijk onderwijs en daarvoor dient dit gehavende voertuig. Dit schreeuwt de weggebruiker toe om toch vooral voorzichtig te rijden en nog eens extra op te letten in geval van werkzaamheden of calamiteiten.
Boze tongen beweren dat deze busjes op meerdere locaties staan en opzettelijk ‘beschadigd’ zijn in plaats van daadwerkelijk aangereden. Wat later zag ik er een stuk zuidelijker weer één staan en die had duidelijk andere schade dan deze. Of het echte slachtoffers zijn of in scene gezet, maakt eigenlijk niet uit. weggebruikers worden met hun neus op de feiten gedrukt. Iedere o-zo-onmisbare wegwerker die door deze actie niet gewond raakt of misschien wel erger is pure winst!
Marseillaise
Op het zuidelijke gedeelte waar de A7 dwars door Marseille loopt nemen de meeste weggebruikers het niet zo nauw met de regels. Men doet maar raak en het recht van de brutaalste geldt. En als je een afslag neemt is het zaak om de ramen dicht en de deuren op slot te hebben zitten!
Terug op de snelweg kijkt niemand er hier vreemd van op als er vrachtwagens op de derde rijstrook rijden, wat in Frankrijk net als bij ons gewoon niet mag. Net als alle gelede voertuigen trouwens zoals personenwagens met aanhangers bijvoorbeeld. Ook helemaal niet vreemd is het als er hier een wagen van Olano uiterst links zich over deze weg spoedt. En dat is om de eenvoudige reden dat zij een vestiging hebben in het nabijgelegen Vitrolles.
Nee, op deze snelweg krijg je de nekken alleen verdraaid door een ietwat ongebruikelijk schouwspel te presenteren. En dat is deze kunstenaars prima gelukt lijkt mij zo!
Eenmansactie?
Onze Vaderlandse transportsector staat flink onder druk en niet in de laatste plaats door Oost-Europese constructies in welke vorm dan ook. Maar zolang in Den Haag en Brussel onze volksvertegenwoordiging (dat woord kan zo onderhand wel geschrapt worden) de oneerlijke concurrentie gewoon toelaat, zal het wel zo blijven. Om te gaan staken of aan blokkade-acties mee te doen ben ik ook de figuur niet voor; ik weet niet waar de oplossingen liggen.
Veel vervelender vind ik het eigenlijk dat ik mijn telefoon uit de vrachtwagen heb laten knikkeren met een lelijke barst en wat haperingen tot gevolg. Een blik op het contract leerde dat ik er nog wel twee maanden mee door zal moeten.
Maar deze twee zaken komen in het onderstaande plaatje ineens bij elkaar. Als mijn huidige provider zo nodig wil heulen met de goedkope concurrent, heb ik voor mijzelf de oplossing gevonden. Straks in juli komt er naast een nieuwe telefoon ook een andere naam boven het contract te staan. En dat zouden meer mensen moeten doen!
Zaken die mij onderweg opvallen
‘Zaken die mij onderweg opvallen’ luidde de opdracht, en opvallen deed deze constructie op het autoporto in Ventimiglia! Bij de eerste blik is de zijkant van Renault maar de bumperpartij en lichtfabriek lijken sterk van Iveco-makelij en dat is in Italië natuurlijk niet vreemd. Maar de vergelijking met Renault gaat verder, die heeft een dichte gladde grille en dit voertuig ook. Er is een grille met horizontale lijnen overheen gepopt.
Nou ja, het eindresultaat rijdt al een tijdje ongecamoufleerd rond als Renault T-serie en bovendien is er hier wel belangrijker nieuws dan een verdwaalde gecamoufleerde wagen. Want, ben je in Ventimiglia om te eten, aarzel dan niet om bij de meneer in te stappen die een gratis rit naar zijn restaurant aanbiedt. De eetschuur op het autoporto zelf laat op alle fronten te wensen over en bij “Il Brigante” eet je heerlijk traditioneel Italiaans tegen een scherpe prijs. Daar kan geen enkel vrachtwagenmerk je aan helpen!
Foutje, bedankt
Ik ben op een rondritje met een behoorlijk nieuwe wagen van een bekend Zweeds merk. Jarenlang heb ik geroepen dat dit naar mijn smaak de lekkerste vrachtwagens zijn om mee te rijden, maar deze buikschuiver valt mij toch echt tegen. Om vooral lekker lang na te kunnen denken waar het mis ging met onze relatie ga ik via Zuid-Frankrijk en een rondje Italië er achteraan, via de Frejustunnel weer richting huis. Klimmen doet ie aardig moet ik toegeven, en klimmen moet je voordat je bij de tunnel bent.
Mede door diverse grote ongelukken in de grote Alpentunnels zijn de veiligheidsmaatregelen scherp, en terecht. Je rijdt langs allerlei scans en door middel van een sticker op de voorruit moet je aangeven in welke euro-klasse je wagen thuishoort. Zoals gezegd is deze redelijk nieuw en voorzien van een euro 6-motor. Bovengekomen rol ik door de serie scans heen totdat een tunnelmedewerker mij staande houdt.
Blijkbaar gaat deze wagen voor de eerste keer door de tunnel en word ik verzocht even met de kentekenpapieren in het kantoortje een sticker op te halen. ‘Zet hem daar maar even neer’. Dus plant ik het span aan de kant. Er staan wel een paar geüniformeerde lieden vreemd te kijken maar dat doen ze gelukkig zelf. Een euro 6-sticker rijker wandel ik terug en zie dan opeens waar die lichtjes verontwaardigde blikken vandaan kwamen. Oei, snel een foto maken en wegwezen!!
N’oost’algie
Nadat de muur in 1989 definitief tot het verleden behoorde, kwam ik veel in de voormalige DDR. Ik noem het nog steeds DDR, dan weet iedereen wat ik bedoel. In het begin was het echt een achtergebleven gebied met uitzonderlijk slechte wegen en van die typische Oostblok vrachtwagentjes. Wel gevuld met vriendelijk mensen en dat is nog steeds zo.
In de loop der jaren is er enorm veel verbeterd en een mooi voorbeeld is de A2 naar Berlijn. Dit was niet veel meer dan een bituum-baan met meters diepe sporen en met als grootste struikelblok de oude brug over de Elbe. Niet zelden stonden daar ellenlange files en was je altijd maar weer blij als je de rivier zonder al te veel vertraging over was. Nu scheur je fluitend met drie rijstroken tot je beschikking naar de hoofdstad. Het ziet er nu echt heel anders uit dan in de begintijd dat ik er kwam. Laatst mocht ik weer eens naar de ‘DDR’ en gelukkig was er nog genoeg te herkennen. De fabriek waar gelost moest worden stamde duidelijk uit de tijd van vóór de muur. En ja hoor, in een hoekje van het terrein zo’n typisch DDR-truckje, ze zijn er nog. Deze IFA truckjes werden tot aan 1990 gebouwd in Ludwigsfelde. Voor mij was het een leuk weerzien, een venster naar het verleden.
Straal Kachel?
Drank en verkeer gaan natuurlijk niet samen. Dat klinkt een beetje moraal-ridderig maar ik zal er direct een bekentenis achteraan gooien. Een jaar of vijftien geleden heb ik met een aardige slok op een kilometer of tien met een personenwagen gereden. Het allerdomste wat ik kon doen in alle opzichten. Het is zonder incidenten verlopen maar het zette mij wel aan het denken: Dit moet ik nooit weer doen! Zeker een beroepschauffeur die een voorbeeldfunctie heeft, is dan nóg dommer bezig dan een ‘gewone’ beschonken bestuurder.
Nu de laatste tijd de westerse wegen overspoeld zijn met figuren uit de bekende Oostbloklanden heeft de combinatie drank en verkeer ogenschijnlijk terrein gewonnen. Het percentage van de ongelukken waarin alcohol een rol speelt zal best meevallen maar als het een witte kentekenplaat betreft ruik je bij wijze van spreken de wodka al. Ik kan er niets aan doen maar moet altijd lachen als er een wagen van deze Poolse firma in beeld is. Die winden er niet eens doekjes om (molotovcocktail) en hebben de staat van de chauffeur levensgroot op de vrachtwagens staan. Het gehele span loopt blijkbaar op methanol. Trans-Kachel, geniaal!!
Vroem!
Net een stukje over de grens bij het fraaie Limburgse Born ga ik in België een volle vracht bouwmaterialen lossen. De wegen zijn hier allemaal smal en bij het woonhuis waarnaast een grote schuur gebouwd gaat worden kan ik niet het terrein opdraaien. Er zijn wel twee vriendelijke Vlamingen die van aanpakken weten en binnen de kortste keren ligt het eerste pakket op de lepels van een hefijzertje. Deze pakketten zijn tussen de vijf en zes meter lang en de eerste twee vinden met wat kunst en vliegwerk een plaatsje naast het huis.
Dat gaat lekker maar bij pakket nummer drie komen er wat problemen om de hoek kijken. Deze moet naar achter de woning worden vervoerd maar dat wil helemaal niet. Doordat het hefijzertje klein, het pad slecht en een coniferenhaagje te hoog is begint de heftruck met het riante pakket in de hoogte vervaarlijk over te hellen. Nog eens proberen, een beetje manoeuvreren maar het gaat echt niet zonder gevaar lukken.
Gelukkig zijn we in België en dus is er nog doortastendheid te vinden. De bouwheer spoedt zich naar een schuurtje en komt terug met een motorzaag. Vroem!!! en binnen enkele seconden is het hegje met de grond gelijkgemaakt. Zo, zegt de man, daar hebben we de rest van de bouw mooi geen last meer van!
Mistery-pack voor de oud ijzer-boer?
Improviseren is af en toe een mooie noodzaak in het transport, evenals flexibiliteit. Ik ontdek halverwege een rondritje Friesland en Groningen een pakketje op de trailer zonder stickers, nummers, adres of wat dan ook. Wel netjes waterdicht ingepakt en loodzwaar waardoor het zo ongeveer massief staal moet zijn. Ergens bij klantje vier van de in totaal acht staan wat onduidelijke zaken op de afleverbon. Hier zou het mistery-pack eventueel bij kunnen horen maar ook dat is niet met zekerheid te zeggen.
Toch maar een belletje met de planning, en die komen met een heel verhaal. Dit pakketje moet naar een op het laatste moment toegevoegde klant en ik hoor een alternatieve afleverbon aan boord te hebben. Na een speurtocht door de stapel papieren vind ik een kopietje met een wazig adres erop.
Dit adres staat inderdaad niet op de lijst en het blijkt ook nog eens het verkeerde adres te zijn. Ik heb dus alleen een adres door mijzelf zojuist opgeschreven – het juiste – en een pakketje zonder één enkel merkteken. Hoe ga ik dat nu fatsoenlijk afleveren als ik uiteindelijk op de bestemming aanbeland ben? En hoe krijg ik op welk document een handtekening ter ontvangstbevestiging?
Oh wacht, we hebben tegenwoordig moderne hulpmiddelen aan boord, in de broekzak zelfs. Ik maak gewoon een foto van het bewuste pakketje op de lepels van de heftruck met het pand van de klant op de achtergrond. Daar kan geen krabbel op een bonnetje tegenop, dat is tenslotte geen garantie dat het pakketje niet alsnog bij een oud ijzer-boer terecht is gekomen.
Stilleven
Gelukkig is de natuur nog niet zo in de war dat we geen vorst meer krijgen. Nu heb ik een hekel aan kou maar een kleine overwinning op het broeikaseffect kan ik toch wel waarderen.
Kou op zich is eigenlijk niets, maar een gebrek aan warmte noemen we kou. Als ik op een behoorlijk frisse morgen bij een fabriek in aanbouw voor de deur sta, moet ik even wachten. Gelukkig is er koffie bij de portier en slinger ik ook de standkachel maar op gang.
Vervolgens word ik bij de poort opgehaald door een heer met een heftruck. Met gang scheurt hij over het terrein en daarbij slingert hij behendig om allerlei gaten in het plaveisel heen. Zo ongeveer op de plaats van handeling aangekomen maakt hij nog een laatste zwaai met het hefijzer waarbij hij met de kont nog net een pallet van een stapeltje aftikt. Op deze pallet staan doosjes met bouten, moeren en ringen en je hoort deze handel al op de grond kletteren. Maar dat gebeurt niet! Het hele zaakje is aan de pallet vastgevroren en vormt nu een surrealistisch stilleven. Ik kan er niets aan doen maar ik vond het zo een mooi plaatje en wilde het graag met jullie delen.
Projectje
Ik mocht even bij trailerbouwer Van Eck langs. Duizendpoten zijn het en daar hou ik wel van. Dat ze daar nergens bang voor zijn moge bekend zijn maar op het terrein in Lexmond staat pas een echte uitdaging. Een restauratie-project waar menig liefhebber van zal schrikken omdat hier wel heel erg veel aan moet gebeuren. En het allerleukste van deze bouwval is nog wel dat de eigenaar meneer Van Eck zelf is!
Bij het zien van deze nostalgische hoop roest komen er allerlei beelden bij mij bovendrijven. Hoe het er uit komt te zien in perfect opgelapte staat bijvoorbeeld. Het bonk gietijzer op benzine tevreden pruttelend waardoor bij een stationair toerental het stuurwiel gruwelijk aan het trillen slaat. Ik zie hierin ook wel een Jan Rap-mobiel!
In deze staat en dan getekend door onze eigen Zeagle en de beentjes van vader en zoon Rap eronderuit stekend. Grote vraag is dan wat voor een tekst er bij deze tekening moet komen. Vader en zoon Rap tegen elkaar: “Mompel mompel, van een oud vrouwtje geweest zeker. Kijk jij eens even hoeveel eeuwen terug de APK eigenlijk verlopen is.”
Rare jongens, die politie
Als ik in het Zuid-Hollandse over een provinciaaltje zoef, komt mij een politiewagen tegemoet. Niets vreemds maar toch vallen mij gelijk een aantal zaken op. Er zitten twee mannen in waarvan de bestuurder burger-kleding heeft en de heren zijn in een gesprek verwikkeld waardoor ze geen oog hebben voor de omgeving. Beetje vreemd vind ik het wel.
Terwijl er achter mij geen normale mogelijkheid tot omkeren is hangt deze zelfde auto toch ineens kort achter op de oplegger. Hier is wat aan de hand, maar wat? De cruise-control stond al op streepje 80 en de vlakke oplegger is leeg. Ze blijven er kort achter zitten maar wat hier de bedoeling van is is mij een raadsel. Aan mijn voertuig of rijstijl is niets aan te merken.
Op een punt waar ik het niet zou doen, komt de politie wagen mij voorbij terwijl de bijrijder overduidelijk de bestuurder iets aan het uitleggen is. Ik kan alleen maar bedenken dat ze een oproep gehad hebben en dus met spoed gekeerd zijn, mij voorbij en hup het gas erop. Maar ook die vlieger gaat niet op als ze voor mij weer netjes ergens in de 80 gaan rijden. De bijrijder is nog steeds met tekst en handgebaren in de weer tegen de niet geüniformeerde bestuurder. Maar dan zie ik dat er een extra setje spiegels gemonteerd is en valt het kwartje: dit is een politie leswagen! Dat er iets meer bij komt kijken dan het bekende proefje van het CBR wist ik wel maar nu heb ik het bewijs in levende lijve zien rijden, weer wat geleerd. Omdat de heren geen seconde hun aandacht op mij gericht hadden durfde ik best even deze foto te schieten…
Strepen op je deur
Laatst stond ik in Duitsland vlak bij een winkel te lossen. Het mocht allemaal even duren maar er is verder geen paniek dus rustig aan. De temperatuur is nog steeds niet verkeerd voor de tijd van het jaar dus met het raam een stuk open wacht ik in de cabine rustig af.
Maar het is uit met de rust als er een forse Mercedes luxe-wagen de parking van de buurtsuper opdraait. De brede banden vallen op maar vooral het geluid van het slagschip met dikke turbo´s maakt indruk. Daar wil ik meer van weten. Er staat ook een lapje tekst op de voordeuren maar dat kan ik hiervandaan niet ontcijferen dus ga ik aan de wandel.
Het blijkt een zwaar opgevoerde bak te zijn met een vriendelijk dame van rond de dertig aan het roer. De tekst blijkt een trofeeën-lijst te zijn van ‘concurrenten’ die bij verkeerslichten het nakijken gegeven is. Leuk en origineel detail wat ooit door piloten van jachtvliegtuigen is geïntroduceerd.
Misschien ook wat voor op een vrachtwagen maar helaas rij ik in een merk waar héél veel streepjes bij komen te staan op de portieren van andere voertuigen!!
Trots
In de Truckstar Zwaar en Speciaal Transport Special van dit jaar staat een verslag over het vervoer van een rondvaartboot. De verkoper, Jan Boer uit Giessenburg, heeft in zijn verzameling ondernemingen ook een zaak in oude bouwmaterialen en laat ik daar nu met mijn gezinnetje op jacht zijn naar een deur.
Na een paar duizend oude deuren gezien te hebben komen we de juiste tegen en spreken een verkoper aan. Deze vriendelijke heer helpt ons netjes en vraagt vanuit het niets of ik Jan Boer misschien persoonlijk ken. “Sterker nog”, meld ik de man, “ik heb hier een half jaartje geleden verslag gedaan van een te verhuizen boot”.
“Loopt u dan maar even mee”, en we lopen naar een hoekje achterin de zaak. Daar staat netjes op een lessenaartje die bewuste special te pronken, opengeslagen bij de reportage over de rondvaartboot. We kunnen als Truckstar-medewerkers natuurlijk alleen maar trots zijn op deze leuke mensen die op hun beurt weer trots zijn op ‘hun’ Truckstar!
Krukas
Op een rustige vrijdagmiddag is er even tijd om bij mijn favoriete dealer op de koffie te gaan. Altijd gezellig en de ontvangst is zoals altijd vriendelijk. Het koffieapparaat weet ik te vinden en de heren techneuten gingen juist pauze houden.
Gaan bij chauffeurs de verhalen over borsten en PK’s, bij monteurs komen technische details van een heel andere aard aan bod. Zo zal er na de koffie een kapotte krukas ingepakt worden voor verzending. Één van de drijfstang lagers was helemaal tot schroot gelopen met een dure operatie tot gevolg. Ik geef aan die krukas best eens te willen zien omdat je die als chauffeur niet iedere dag in het wild tegenkomt. De monteurs en ik vermoeden zelfs dat er best chauffeurs zullen zijn die nog nooit een krukas in levende lijve gezien hebben. Bij deze dus, en al die groeven erin is dus NIET de bedoeling!
Truckstar mode?
Ergens halverwege Duitsland moet ik een machine lossen bij een nieuw te bouwen bedrijfspand. De hoofdaannemer wil er niets van weten en belt met de tussenpersoon; hij moet de handel in ontvangst nemen. Met vijf minuten is deze heer ter plaatse en hij heeft een hulpje bij zich in de vorm van een gigantische Bulgaar. Deze Bulgaar geeft aan chauffeur te zijn geweest en zijn oog valt duidelijk op mijn Truckstar-shirt.
Hij geeft wat aanwijzingen bij het manoeuvreren en helpt met het oprollen van de spanbanden. Als we wachten op een forse heftruck is het even sigaretjestijd. De Hulk wijst naar het logo op mijn borst en steekt de duim omhoog terwijl hij goedkeurend knikt. Hij mompelt iets in de richting van ‘kwaliteit’ en bromt er tevreden bij. Hoe kan die reus Truckstar nu kennen?
Dan komt er een gigantische hand op mij af die de stof beetpakt en nog eens het mompel en het duimen-ritueel herhaalt. Ik speel het spelletje mee en roem het kledingmerk Truckstar om de kwaliteit. . . Wat een bak maar wel leuk!
Goggomobieltje?
Onlangs had ik zomaar weer eens een ritje Parijs en dat was voor mij alweer jaren geleden voor het laatst. Niet dat er iets veranderd is in die tijd hoor. Er kan nog steeds niemand rijden en ik heb er ook deze ronde niemand kunnen betrappen op het hebben van verkeersinzicht. Een groot deel van de files rondom deze hoofdstad is ongetwijfeld aan deze eigenschappen te danken.
Een ander onaangenaam fenomeen is de smaak van de Frambozen, of beter gezegd: hun wansmaak. Het maakt die gasten ook helemaal niets uit waar ze in rijden en in welke staat het is. De Franse auto’s zijn allemaal foeilelijk en in Parijs ook nog eens vaak rondom in de schade. Verlichting niet in orde is heel normaal en niet zelden hangen complete spatborden met tape aan de rest geknoopt.
In een van de onvermijdelijke files schoof dit gedrochtje onder mijn raam door. Een idioot onhandig ding omdat je in de kou zit en alsnog niet tussen de filerijders door past en foei en foei lelijk! Vive le France.
Concentratie
Als je altijd onderweg bent, zie je nog eens wat. Ik zeg regelmatig dat kijken mijn beroep is en dat is ook eigenlijk zo. In het verkeer heb je ogen te kort maar gelukkig is er nog veel meer te zien. De voorruit van de vrachtwagen is tenslotte net een breedbeeld tv. Maar ook bij klanten of zomaar een tussenstop voor een bakkie pleur kan je interessante dingen zien.
Bij een benzinepomp kwam ik dit tafereel tegen. Misschien niet direct een vrachtwagen, alhoewel je nog zal schrikken van wat een dikke USA-truck weegt! Maar de bestuurder trok de meeste aandacht in dit geval. Wat ik ook met mijn armen zwaaide of probeerde te fluiten, die hond bleef strak geconcentreerd naar de weg kijken. Daar kan menig bestuurder van menselijke afkomst nog wat van leren!
Een simpel hijsklussie
De vakantie is definitief ten einde en om maar niet al te hectisch te beginnen ga ik een container laden. Deze is bij een bedrijf voorzien van machinerie en moet naar de haven voor verscheping.
Bij het bedrijf aangekomen staat de container nog binnen, en schijnt er een kraan onderweg te zijn om hem te laden. Nou ja, even wachten is geen ramp. Met wat industrierollers en een heftruck komt de container naar buiten. Het twintig-voetertje weegt amper tien ton dus dat mag geen probleem zijn en tot zover geen ongebruikelijke taferelen.
Tot aan het begin van de straat ineens een behoorlijk geraas klinkt en de bodem begint te schudden. Remie stuurt niet minder dan een dikke Liebherr 160-tonner inclusief imposante Volvo FH ballastwagen om deze klus te klaren. Waar het fout ging is onbekend maar deze zware jongen was toch in de buurt en is zeker sterk genoeg. De machinist en de chauffeur van de ballastwagen zijn wel wat gewend en gaan onverstoorbaar aan het werk. Ballast is voor dit klussie duidelijk niet nodig maar voor de stempelplaten komt toch de ballastwagen voorrijden. Kortom een hele vertoning voor een simpel hijsklussie en een mooi begin zo na de vakantie.
In de Vlaamse prut
Persoonlijk heb ik een enorme hekel aan te laat komen, maar je hebt natuurlijk altijd gevallen van overmacht. Files en ook oponthoud bij andere klanten kunnen lelijk roet in het eten gooien.
Maar, als het om de eerste klant van de dag gaat, kan je er zelf natuurlijk alles aan doen om wel op tijd te komen. In dit geval moet ik ergens achterin de Vlaamse binnenlanden zijn en rij dus idioot vroeg weg. Zomaar zonder Antwerpse file tuf ik naar de bouwplaats en tot mijn verbazing is de kraan er ook al, dat is dan weer mooi.
Er staan wel verdacht veel mensen omheen en dan blijkt dat de machinist niet helemaal wakker was. De jongeman was van goede wil door nog vroeger dan ik te vertrekken, maar reed vol enthousiasme met het hele ding in de prut… Daar gaat mijn mooie schema als pas na een uurtje of twee het hefijzer dat tot aan tot aan de knieën onder de modder zat, weer vlot getrokken is. Jammer maar overmacht!
Borden en vriendelijke Friezen
Jongens jongens – en meisjes – wat is het soms een bende in het verkeer. Zelfs richting aangeven lijkt op veel plaatsen niet meer verplicht. We worden ook gebombardeerd met langs-schietende borden waarvan de betekenis niet altijd overdreven duidelijk is. Interessant zijn de borden waar heel veel tekst op staat, het liefst te klein geschreven, waar je dus eigenlijk met 30 langs moet op een 80-weg!
Ook in Friesland maak je opmerkelijke situaties mee. Friesland is één van mijn favoriete buitenlanden. Vriendelijke mensen, een mooie omgeving en de taal is gelukkig geen probleem. Ik kan het prima verstaan en dat is al heel wat. Maar op verkeersborden-gebied is er nog wel wat missiewerk te verrichten.
Midden in Joure ligt een bruggetje wat maximaal een voetganger kan dragen. Maar als je een auto in onderdelen erover hebt gedragen en de boel weer in elkaar hebt gezet, moet je wel uitkijken voor steenslag en slipgevaar. Een sterretje in je voorruit willen die vriendelijk Friezen ons blijkbaar niet aandoen. Héél aardig van onze Noorderburen!
Waar??
Laatst las ik in een Truckstar tussen de nieuwtjes zomaar een bericht: ‘Vos Logistics ontwikkelt nieuw type megatrailer’. De eerst honderd worden gebouwd bij Van Hool in Koningshooikt. Waar?? Hoe krijgen die Belgen het weer verzonnen denk ik nog, en ik vergeet direct het hele verhaal.
Totdat ik een hele episode binnendoor mag sturen bij de zuiderburen en die opmerkelijke naam weer tegenkom. Maar het dorpje zelf krijg ik helemaal niet te zien omdat er enkele kilometers bus- en trailerbouwer voor staat. Om het plaatje compleet te maken staan die kersvers ontwikkelde trailers er ook nog eens te glimmen. Conclusie: wat in Truckstar staat is waar!
Vage teksten
Onderweg zie je regelmatig teksten op vrachtwagens staan die duidelijk van toepassing zijn op de chauffeur. Dit kan betrekking hebben op hobby’s, muziek, films of gewoon de liefde voor het vak.
Ook bijnamen van chauffeurs of bijnamen van vrachtwagens komen voorbij: “500 paarden en één geluksvogel”, geweldig toch? Ik vind het in ieder geval een aangename toevoeging aan het uitzicht.
Maar sommige teksten zijn vaag. Je moet de chauffeur in zo’n geval echt kennen om het te begrijpen. Bij het zien van onderstaande spatlap kwam er een duidelijke vraag bij mij boven: Wie heeft daar thuis de broek aan?
Aanpakken in de Haarlemmermeer
Dat onze nationale luchthaven Schiphol in de Haarlemmermeer ligt is natuurlijk niet voor niets: jong en oud weten daar van aanpakken.
Vlak naast de Polderbaan mag ik wat zware zaken lossen, maar de ontvanger heeft een te licht hefijzer geregeld. Eigenaar en machinist Paul de Koker wordt opgetrommeld en even later verschijnt er een stevige telescoopkraan ten tonele.
Dat het toevallig papadag is voor Paul, mag geen reden zijn om een klus te laten schieten. En omdat jong en oud van aanpakken weten, is dochter Eline van slechts een paar weken oud, er gewoon bij
B.A.G.
Er blijft na een dagje klantenwerk nog één klein pakketje over, en daar moet ik een behoorlijk eind mee door Duitsland rijden. Ladingzekering is een hot item in dit land dus neem ik met een grote grijns eens alle middelen ter hand: Twee rongen ervoor, de onderste balkjes staan in z’n geheel op antislip-matten en ik smijt er ook maar even twee spanbanden tegenaan. Op sommige dagen zou je haast graag aangehouden willen worden. Zeker als ik ga verraden wat dit hele pakketje weegt: dertig kilo!! Laat de B.A.G. maar komen!
Goede oosterbuur!
Regelmatig kom ik op plaatsen die niet erg vrachtwagen-vriendelijk zijn. In Duitsland mag ik in een woonwijk lossen. De klant heeft heel tactisch de meeste auto’s uit de straat laten halen. Eén karretje staat nog heel fraai in de weg. Gelukkig leest een behulpzame hond het kenteken even op zodat de eigenaar gealarmeerd kan worden. Er zijn goede oosterburen!
